HerVerbinden

Gun ze hun kindertijd !

Kinderen zijn kinderen, laat ze dat ook zijn, zolang ze in ontwikkeling zijn tot volwassen personen. Op ongeveer hun 23ste zijn hun hersenen pas tot volledige wasdom gekomen en ook in het leven daarna is er nog veel te ervaren en te leren.. Besef en gun kinderen dat ze op veel gebieden nog van alles te leren hebben, laat ze vooral samen (buiten) spelen, genieten en ervarend leren van alles wat nieuw voor hen is, hun talenten ontdekken. Laat ze meedoen in het sociale leven, met vallen en opstaan de geldende afspraken en 'sociale regels' m.b.t. gedrag leren, de sociale rituelen en hierin ook het mooie van onderlinge verschillen van mensen (en culturen) ontdekken. Help ze daarbij.

Betrek ze, naarmate ze ouder worden, niet te vroeg in volwassen problematiek en (levens) vraagstukken, die (nog lang) niet bij hun leeftijd passen. Er met hen over praten en informeren kan soms op een beperkte en bij de leeftijd passende manier, echter maak de kinderen niet verantwoordelijk voor het oplossen van deze 'volwassen' vraagstukken of problemen en plaats ze ook niet in die positie, ook al gaat het hen ook aan, zoals bijvoorbeeld bij een scheiding van de ouders. Dat is niet hun taak. Als ze zich in vrijheid kunnen uiten, kunnen (en zullen) ze aangeven wat ze graag zouden willen. Toch blijft het de taak van ouders/verzorgers om hier beslissingen over de verdere (basis)structuur van het leven van de kinderen te nemen. Luisteren naar de wensen van de kinderen is prima, deze als ouders meenemen in de afwegingen om tot een besluit te komen ook. Het 'luisteren naar kinderen' lijkt echter nogal eens vertaald en te verworden tot hen te moeten 'gehoorzamen' in wat ze willen.

Bedenk als volwassene(n) wat iets voor een kind betekent, op korte en langere termijn. Bescherm het kind zo nodig ook wel eens tegen zichzelf, bijvoorbeeld tegen duidelijk (op termijn) schadelijke keuzes of -gedrag, door hierbij in te grijpen.

Opvoeden, zoals het woord al zegt, groot brengen met voeding, zowel lichamelijke voeding als mentale voeding, vergt ook ingrijpen als het nodig is: het ouderlijk overwicht, het verantwoordelijke 'gezag', op een passende en proportionele manier toepassen. Daarbij hoort afdwingen van gewenst gedrag. Voor elke ouder een dagelijks terugkerend en verschijnsel: nu wakker worden, opstaan, aankleden, je moet naar school, niet teveel lawaai maken, huiswerk maken, kamer opruimen, rond eten, vuile kleren in de wasmand/wasmachine, helpen bij klusjes in huis, bepaalde tijd naar bed, bedankje sturen, enz. enz.). Zo raken kinderen bekend met rituelen en gebruiken.

"Opvoeden is het dagelijks afdwingen van gewenst gedrag."

Als ouders heb/'verkrijg' je het ouderlijk gezag in Nederland formeel normaal gesproken als vrouw automatisch bij het ter wereld brengen van een kind. Vaders krijgen dit gezag alleen 'vanzelf' indien ze getrouwd zijn met de moeder op het moment dat zij het kind baarde (ook al kan dit kind van een andere man zijn..). Het gezag van de man kan ook onderling overeengekomen worden en vastgelegd in het gezagsregister, of toegekend door een rechtbank. Erkenning van het kind door de vader is, naast het verkrijgen van gezag, een apart hoofdstuk en brengt, indien ouders niet getrouwd zijn, de juridische band tussen kind en vader tot stand. Dit kan met onderlinge instemming, echter bij weigering erkenning door de moeder kan dit ook middels vervangende toestemming van een rechter worden toegekend indien (evt na DNA onderzoek) vast staat dat de man de vader (verwekker) is en de erkenning voor het kind ook van belang is. Elk kind heeft in Nederland recht op te weten van wie het afstamt (afstammingsrecht).

Vanuit de (wat mij betreft natuurlijke) taak als ouder en het (formele) gezag, hebben ouders vanuit hun wettelijke zorgplicht de verantwoordelijkheid om hun kinderen op lichamelijk en mentaal gebied goed te verzorgen, zodat zij zich zo gezond mogelijk kunnen ontwikkelen.

Kinderen hebben structuur en leeftijdsafhankelijke grenzen en verantwoordelijkheden nodig, die primair door hun ouders/verzorgers worden geboden én worden vastgesteld (niet door de kinderen zelf). Kinderen zijn erbij gebaat dat de structuur van het leven tijdens hun opgroeien tot adolescenten hoofdzakelijk door hun ouders/verzorgers wordt bepaald. Uiteraard zullen wensen van de kinderen meegenomen worden, echter de uiteindelijke keuze ligt bij de opvoeders, waarvan mag worden verondersteld een beter inzicht te hebben in consequenties van te maken keuzes.

Dat geeft de kinderen duidelijkheid (in de natuurlijke orde en wie dit bepaalt) en rust (dit niet zelf hoeven doen haalt ook een belasting van hun schouders). Kinderen zullen zich moeten schikken in het besluit dat hun ouders/opvoeders hierin uiteindelijk nemen (of andere bevoegde instanties als ouder(s)/opvoeder(s) er niet toe in staat blijken te zijn dit zelf en onderling te regelen, ook na een scheiding als partners).

Merkbare discussie tussen ouders/verzorgers over te maken keuzes voor de kinderen maakt kinderen onzeker. Zeker als de kinderen al op (te) jonge leeftijd door een ouder (of andere volwassene) de verantwoordelijkheid en beslislast toegeschoven krijgen om zelf aan te (mogen) geven hoe ze willen dat de structuur van hun eigen leven er uit moet komen te zien. Hierbij worden kinderen op een te hoge trede in de natuurlijke orde geplaatst en worden van hen dingen verwacht die niet bij hen, echter bij hun opvoeders (ouders e.a. in de sociale omgeving van het kind) thuishoren.

Het geven van leiding aan kinderen, waarbij nogal eens dagelijkse uitoefening van enige overreding/dwang nodig is, is in de huidige Nederlandse maatschappij iets waar in mijn ogen te vaak te voorzichtig over wordt gedaan: Ja maar 'ik kan mijn kind toch niet dwingen', terwijl dit feitelijk de hele dag door wordt gedaan.. Wellicht in kleinere dingen, waar men zich blijkbaar niet zo bewust van is.

Doorgeschoten tolerantie in wat een kind wel en niet 'mag' zeggen of doen t.o.v. een volwassene of een ander kind, zonder dat ze hierin gecorrigeerd worden, maakt kinderen grenzeloos/onzeker en weinig sociaal.

Doorgeschoten 'luisteren naar kinderen', in de zin van te vaak doen en bijna 'gehoorzamen' wat het kind wil, is eveneens grond voor grenzeloos gedrag en plaatst het kind te snel te hoog op de ladder van de natuurlijke orde en hierachie. Het ontwikkelen van asociaal gedrag- en gezagsproblemen ligt dan in de lijn der verwachtingen.

Om lammeren veilig te laten opgroeien (beschermen) en aan te geven waar ze heen moeten, zul je ze continu richting moeten aangeven, soms door fysiek hekken te plaatsen (grenzen te stellen) en corrigerend op te treden (gewenst gedrag bij te brengen), voor hun eigen welzijn. Niet zelden dienen kinderen tegen zichzelf beschermd te worden: tegen (te) gevaarlijke, ongezonde en a-sociale keuzes. Dat vergt adequaat en passend ingrijpen door volwassenen rond deze kinderen. Dat valt niet altijd mee. Toch zijn jongeren er in mijn ogen bij gebaat als ze in een voor hen duidelijke (overzichtelijke, begrijpelijke, consistent reagerende, liefdevolle) wereld opgroeien. Daar horen opgelegde (en bij niet gehoorzamen: afgedwongen) opdrachten, beperkingen en grenzen bij om gewenst gedrag te bevorderen/aan te leren.

Je voelt je waarschijnlijk fijner in een afgeschermde bekende omgeving met bekende mensen om je heen, die je aandacht (=warmte, liefde, betekenis en structuur in het leven) geven, dan alleen te zijn in een oneindig kale woestijn waar 'alles mag en kan'.

" Beperking geeft rust en een gevoel van veiligheid, geborgenheid."

De wereld is al druk en hectisch genoeg, ook voor kinderen. Het dagelijks 'moeten' doen van allerlei dingen, school, overladen worden met informatie en verzoeken tot aandacht via social media, etc.

Stress-gerelateerde lichamelijk en psychische ziekten, zoals depressie, vinden hun oorzaak vaak in teveel ervaren stress en ernstig negatieve ervaringen in de jeugd. Deze ziekten staan al in de top van volksziekten en groeien in aantal steeds verder uit. Recent onderzoek heeft aangetoond dat de hersenontwikkeling van kinderen negatief wordt beïnvloed door langdurige stress in de omgeving van kinderen. Houdt overmatige stress, waar je als ouder/volwassene enigszins controle over hebt, daarom zoveel mogelijk weg bij kinderen, organiseer voor hen de structuur van het leven, doseer het, laat kinderen kind zijn, zo lang mogelijk..

Erik van der Waal

HerVerbinden